Veilig én onbehaaglijk alleen 

Saskia heeft een heftig verleden. Door seksueel misbruik op jonge leeftijd kreeg ze later in haar leven angsten en depressies. Met veel pijn en moeite rondde ze haar master psychologie af. Met té veel pijn en moeite. Er knapte iets en een opname in een psychiatrische kliniek werd noodzakelijk. Daarna sloeg de eenzaamheid toe. ‘Ik durfde andere mensen nauwelijks nog te vertrouwen en ging contact uit de weg. Het was een dubbel gevoel: ik voelde onbehagen in mijn eentje, maar het was ook veilig.’

Angst voor slechte ervaringen

De situatie hield zichzelf in stand: de angst voor slechte ervaringen met anderen woog zwaarder dan de hoop op goede. ‘Als je jezelf onvoldoende de moeite waard vindt, blijf je hangen in vriendschappen die je meer kosten dan opleveren.’

Haar mentale problemen maakten werken onmogelijk en Saskia belandde in de bijstand. Armoede bleek een extra beperking in het contact maken met anderen. ‘Met iemand naar de bioscoop gaan of een biertje drinken in de kroeg kost geld en je wilt niet dat de ander steeds betaalt. En in gezelschap gaan gesprekken soms over geld of een leuke baan, terwijl ik twijfel of ik zes of tien eieren moet kopen.’

Ervaringsdeskundige

Werken lukt (nog) niet maar Saskia ging zich als ervaringsdeskundige wel inzetten voor de Utrechtse Armoedecoalitie. Ze houdt zich onder meer bezig met het simuleren van de samenwerking tussen maatschappelijke organisaties die deel uitmaken van de coalitie. ‘Veel mensen in de bijstand hebben weinig energie omdat die opgaat in hun problemen. En dat speelt al mee bij het doen van boodschappen: kies je voor een uur fietsen naar winkels met aanbiedingen waarna je energie de rest van de dag op is of betaal je een paar euro extra?’

Cliëntenplatform

Daarnaast is ze actief voor het Cliëntenplatform dat er is voor Utrechters die hulp of bijstand krijgen via de Participatiewet. Geleidelijk klimt Saskia uit het diepe dal. Dankzij een verhuizing en het vrijwilligerswerk. Dankzij intensieve therapie en medicatie die ze krijgt sinds de diagnose adhd werd gesteld. ‘Die medicatie is een godsgeschenk. Ik kan me beter concentreren en bezigheden afmaken, waardoor mijn zelfvertrouwen groeit.’

Een klein jaar geleden kreeg ze ook een maatje: viervoeter Wick, vernoemd naar actieheld John Wick. De hond zorgt niet alleen voor regelmaat, maar levert tijdens het wandelen ook aanspraak op met buurtbewoners. ‘En wonder boven wonder heb ik via een digitaal forum een geweldige groep meiden leren kennen. Online praten we openhartig over van alles wat vrouwen bezighoudt en dat biedt me steun.’

Vertrouwen groeit

Geleidelijk herstelt ze en groeit haar vertrouwen in andere mensen weer. ‘Ik verloor een tijd lang mijn kijk op wat vriendschap kan betekenen, zag vooral de bedreigingen. Nu sta ik meer open voor de waardevolle kanten. Vanmiddag ga ik met een paar vrienden wandelen, daar heb ik echt zin in.’

Ze schaamt zich er niet voor haar verhaal te delen, in tegendeel. ‘Het kan anderen helpen wanneer je je kwetsbaarheden durft te tonen. Als ik met mijn ervaringen iets kan betekenen voor anderen die worstelen met armoede en eenzaamheid, dan wil ik dat absoluut.’

Foto: Eddy Steenvoorden