Iedere dag samen naar het terras

Vandaag zitten ze met z’n drieën gezellig op het piepkleine terras van seafood-zaakje Seven Seas. Het is marktdag en aardig druk. Voorbijgangers zeggen even hallo, de dames zijn bekende gezichten.  Een van de vriendinnen krijgt van een marktkoopman kruidige, Turkse gemberthee om samen te proeven. Zo gaat dat hier. “Er is altijd levendigheid, dit is een fijne plek,” zegt mevrouw De Bruin.

Geen terrasweer

Ze draagt een dikke jas met een mooie sjaal. Het is best fris en niet bepaald terrasweer, maar dat kan de dames niks schelen. “Dit is onze manier om elkaar te ontmoeten, vaak met een kopje koffie erbij. Soms zitten we op het terras bij Charlie Chiu een stukje verderop, dat is wat meer beschut. En als het pijpenstelen regent of vriest dat het kraakt, dan vind je ons binnen bij de Hema.”

Het clubje bestaat een jaar of vier, mevrouw De Bruin was de initiatiefnemer. “Ik raakte in gesprek met iemand in een scootmobiel, dat was eigenlijk het begin. Geleidelijk groeide het groepje. Ik spreek af en toe gewoon iemand in het winkelcentrum aan, want misschien kun je iets betekenen voor mensen die weinig aanspraak hebben. En er kan altijd een klik ontstaan!”

Ik heb geen zin in thuis zitten. Soms doe ik een spelletje op de computer of kijk ik naar een televisieserie. Maar ik ga bewust iedere middag hier naartoe om onder de mensen te komen.

Onder de mensen

Na het plotselinge overlijden van haar man, zo’n anderhalf jaar terug, viel mevrouw De Bruin in een zwart gat. Mede dankzij het dagelijkse uitje bleef ze op de been. “Ik heb geen zin in thuis zitten. Soms doe ik een spelletje op de computer of kijk ik naar een televisieserie. Maar ik ga bewust iedere middag hier naartoe om onder de mensen te komen. En als ik geen zin heb, dan maak ik zin.”

Ze heeft twee kinderen, vier kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen, maar die wonen allemaal ver weg, dus even bij elkaar op visite gaan is lastig. De dagelijkse telefoongesprekken met haar dochter vindt ze bijzonder waardevol, maar desondanks zijn er momenten van eenzaamheid. “En je voelt de ouderdom in je lijf. Mijn gezondheid wordt minder en bewegen is lastiger. Gelukkig rijdt in Overvecht een Buurt Mobiel, daar maak ik bijna iedere dag gebruik van, ook om naar het winkelcentrum te gaan. De gewone bushalte is voor mij te ver lopen, dankzij de Buurt Mobiel kan ik contact met anderen blijven houden.”

Perfecte service

Ze kan iedereen de Buurt Mobiel aanraden. “Morgen ga ik er bijvoorbeeld mee  naar het gezondheidscentrum voor een griepprik en het meten van mijn bloeddruk. De chauffeurs helpen me met in- en uitstappen, ze zijn altijd op tijd, de service is perfect.

Het wijkvervoer maakt zelfstandig wonen ook wat makkelijker. En dat is precies wat mevrouw De Bruin wil: zelfstandig blijven. “Zo lang mogelijk! Ik heb helemaal geen zin in een verpleeghuis. Ik eet goed, neem fruit en vitaminen. En ja, ik rook ook. Maar dat doe ik al vanaf mijn 19^e en daar ik wil niet mee stoppen, ondanks dat de dokter daar weleens over begint.”

Lief en leed delen

Morgenmiddag gaat ze vast en zeker weer naar het terras. Voor een gezellig kletsje, maar ook voor het delen van lief en leed, want daar hebben ze elkaar voor. Misschien zijn ze met z’n drieën, misschien met z’n vijven. Er is in ieder geval altijd iemand. De praatvriendinnen komen niet bij elkaar over de vloer, maar telefoonnummers delen sommigen wel, dus ze weten elkaar altijd te vinden. Met een lach: “En ik ga er voorlopig mee door, want ik wil honderd worden. Dat móet lukken.”