Eenzaamheid als drijfveer voor steun bieden
28 februari 2024In 1990 kwam Amina als 17-jarige vanuit Marokko naar Nederland om bij haar man te wonen. Het jonge meisje kende niemand, sprak de taal niet. Ze was drie maanden zwanger toen in een winkel haar vliezen braken. “Ik kon niemand om hulp vragen en liep bloedend naar huis. Daar kon ik pas mijn man bellen op zijn werk en om hulp vragen. Het was een heftige ervaring, ik heb me nooit meer zo eenzaam gevoeld.”
Zelfstandig worden
Het kost Amina dus geen enkele moeite om zich voor te stellen hoe vrouwen zich kunnen voelen die de Nederlandse taal niet of slecht beheersen. Die in een land wonen waarvan ze de cultuur en gewoonten niet kennen. Die te verlegen of te onzeker zijn om zelfstandig uit hun schulp te kruipen. Ze hoeft alleen maar even terug te denken aan hoe het voor haarzelf was. “En dan wil ik dat zij ook zelfstandig worden.”
Met vallen en opstaan leerde ze Nederlands, ze ging studeren, kreeg een loopbaan in de gezondheidszorg. Daarna begon ze haar eigen onderneming, Basmah Coaching. En voor haar vrijwilligerswerk in de wijk richtte ze, op advies van de gemeente, stichting Basmah Academy op. Een paar jaar later ging ze ook samenwerken met de wijkcoöperatie Kanaleneiland. Inmiddels krijgen negen vrouwengroepen daar ondersteuning op uiteenlopende gebieden: van opvoeden tot weerbaarheid, van koken tot geldzaken organiseren.
Amina: “Ik weet dat veel vrouwen die hier komen zich ook eenzaam kunnen voelen. Dat zeggen ze niet, maar ze vertellen wel hoe fijn ze het vinden om met andere vrouwen bij elkaar te komen en contact te maken. Via de groepen probeer ik vrouwen niet alleen iets te leren, maar ook uit hun isolement te halen.”
Samen Kanaleneiland
Iets vergelijkbaars geldt voor de WhatsApp-groep Samen Kanaleneiland die ze tijdens de coronacrisis startte, toen Nederland op slot ging. Daarmee bundelde ze de krachten in de wijk voor het ondersteunen van bewoners door het doen van allerlei klusjes of het maken van een praatje.
“Corona had enorme invloed op eenzaamheidsgevoelens, bewoners wisten soms zelfs niet goed wat er aan de hand was vanwege hun taalachterstand. De groep telt nu zo’n 270 leden, vooral professionals van organisaties. Maar er zijn ook subgroepjes ontstaan waarin bewoners iets voor elkaar betekenen.” Amina lacht: “Ik was initiatiefnemer, maar hoef nu bijna niks meer te doen, alles gaat vanzelf.”
Herkenbaar verdriet
Er schiet haar een voorval met een jonge vrouw te binnen. “Ze kwam voor het eerst naar een vrouwengroep en zat 2,5 uur aan één stuk door te huilen omdat ze hier niets en niemand kende. Haar verdriet was herkenbaar voor alle aanwezige vrouwen, die haar precies konden uitleggen op welke plekken ze terecht kon voor steun. Dat is bijzonder, toch?”
Amina beseft dat ze nooit alle vrouwen kan bereiken die haar ondersteuning kunnen gebruiken. “Maar iedere ziel telt, is mijn overtuiging. Vrouwen die zich geholpen voelen, vraag ik altijd om hun ervaringen te delen met andere vrouwen. Zo kunnen zij op hun manier weer van betekenis zijn. Delen maakt gelukkig.”
Foto: Eddy Steenvoorden
Lees meer ervaringsverhalen
