Eén persoon bereiken is al genoeg

Ramona kon zich zó alleen voelen, dat ze op het balkon van haar flatwoning op de zevende etage weleens dacht: zal ik… maar dan dacht ze onmiddellijk aan haar katten Zeus en Nessus, die dan niemand meer zouden hebben om voor ze te zorgen.

Vlak voor kerstmis blies de hoogbejaarde Zeus zijn laatste adem uit in Ramona’s armen. Het verdriet was groot, maar een paar dagen later heeft ze zich herpakt, zoals ze al zo vaak moest doen. ‘Ik vind het zielig dat Nessus nu alleen is,’ vertelt Ramona bij Bij Bosshardt in Kanaleneiland.

Ruim drie jaar geleden begon ze hier met koffie schenken, inmiddels helpt ze mee het buurthuis draaiende te houden en gaat ze mee met de ambulante hulpverlening. Ze organiseert bijeenkomsten over eenzaamheid en als ervaringsdeskundige assisteert ze het buurtteam. ‘Daar krijg je veel voor terug. Het geeft voldoening om anderen te zien groeien.’

Pijn niet voelen

Ze komt van ver, heel ver. Als kind werd ze misbruikt en dat ging door tijdens haar eerste relatie. Ze stortte zich op haar werk, eerst in een supermarkt, later ook in de horeca. Werken van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was meer regel dan uitzondering. Bij wijze van vlucht. Om maar niet de pijn van het misbruik te voelen. Jarenlang holde ze zichzelf uit als mens, maakte buiten haar werk geen enkel contact met anderen. Haar lichaam begon te piepen en te kraken. Ze liep een bacteriële infectie op. Een dubbele hernia. En toen zette de laatste werkgever haar ook nog eens op straat.

In het begin beschouwde ik het vrijwilligerswerk nog als presteren. Ik verving de leegte door koffie te schenken. Maar langzaam kreeg ik een sociaal netwerk, durfde ik me meer open te stellen voor anderen.

Stressstoornis

Ramona zat acht maanden thuis. Dronk 18 halve liters bier per dag. Zag alleen Zeus en Nessus. Vereenzaamde door wat ze op dat moment nog niet besefte: ze had een posttraumatische stressstoornis. Een tante die haar niet kon bereiken seinde de politie in. Agenten kwamen haar woning binnen en stelden een simpele vraag.

‘Hoe gaat het met je?’

Ramona brak. “Het was de ommekeer,” zegt ze nu. Met steun van het buurtteam kwam ze terecht bij de stichting Doen en Laten. Als vrijwilliger klom ze uit het dal. Beetje bij beetje, want eenzaamheid schud je niet zomaar van je af. “In het begin beschouwde ik het vrijwilligerswerk nog als presteren. Ik verving de leegte door koffie te schenken. Maar langzaam kreeg ik een sociaal netwerk, durfde ik me meer open te stellen voor anderen.”

Anderen helpen

Fysiek eiste de zware jaren hun tol. Sinds twee jaar gebruikt Ramona noodgedwongen een rollator. Maar ondanks dat, voelt ze zich beter dan toen eenzaamheid haar kwelduivel nog was. ‘Niet iedere dag, maar gemiddeld zeker wel. Voor mij betekent eenzaamheid dat niemand je ziet of hoort en dat je bij niemand terechtkan. Dat is echt veranderd. En ik kan nu anderen helpen die worstelen met eenzaamheid. En al bereik ik maar één persoon, dan is me dat alles waard.’

In januari 2023 bereikte ons het verdrietige nieuws dat Ramona is overleden. We zijn dankbaar voor al haar inzet voor de stad en het netwerk.